Кіно Алега Чорнага.

Сеанс 1

Праекцыя ўжо пачалася (Францыя, 2006)

Італьянскі філосаф Джорджа Агамбен жыве ў Венецыі. Па яго словах, гэта адзіны еўрапейскі горад, які не ператварыўся ні ў музей, ні ў цытадэль уяўнай актуальнасці, адзіны горад, які перажыў уласную смерць і стаў прывідам.

2007 МКФ у Ротэрдаме (Нідэрланды) – сусветная прэм’ера

Эфебы і куртызанкі (Францыя, 2004)

За стойкай змрочнага парыжскага бара на фоне тлуму галасоў, твараў, якія хутка змяняюць адзін аднаго, працягваецца дыспут з цытатамі на арабскай мове, эратычны сюжэт якога – дзяўчаты і юнакі.

2005 МКФ у Ротэрдаме (Нідэрланды)

Генеральная лінія (Францыя, Італія, 2010)

Фільм адкрываецца павольнай панарамай з відам на прамысловы раён Венецыі і вяршыні гор удалечыні. Чуваць крык чаек, урыўкі размоў выпадковых мінакоў і іншыя шумы горада. Хутка нешта пачне адбывацца з самім пейзажам…

2010 Венецыянскі МКФ (Італія)

Поўдзень ля магілы Фальканэці (Францыя, 2011)

Пажылы мужчына сядзіць у цені дрэваў на могілках Манмартр у Парыжы, ля магілы выбітнай актрысы Фальканэці (1892–1946). Яна атрымала сусветнае прызнанне, калі знялася ў нямым фільме Карла Тэадора Дрэера «Пакуты Жанны д'Арк» (1928).

2012 Венскі МКФ (Аўстрыя)

Што да рымскіх салдат (Італія, 2015)

Сонечны промень пранікае праз вакно, падае на палатно Цінтарэта і асвятляе адносна невялікую дэталь карціны.

Сеанс 2

Скерца (Францыя, 2019) 

Стары сядзіць на тэрасе кавярні, паліць сігару і дапівае свой віскі. Насуперак штодзённасці таго, што адбываецца, немагчыма не адчуць, як свет вакол яго перажывае серыю нябачных метамарфоз.

Дудачкі (Германія, 2007)

Яркае сонца, лес, неба адлюстроўваецца ў возеры, а на беразе на траве – людзі, якія паводзяць сябе нязвыкла: грымаснічаюць альбо выкрыкваюць пасярод чужой фразы нецэнзурныя словы.

Горшы фільм (ЗША, 2014)

Эксцэнтрычныя паводзіны амерыканскага рэжысёра Стэна Брэкіджа былі зафіксаваны ў розных сітуацыях у розных геаграфічных шыротах. Сёння яго сябар П. Адамс Сітні факусуе ўвагу на прадмеце, які быў у цэнтры тых далёкіх падзей.

Ліст без дрэваў для Бертальта Брэхта (ЗША, 2012)

На тэрыторыі кампуса Прынстанскага ўніверсітэта, побач з музеем, дзе, мяркуючы па афішы, адбываецца выстава лэнд-арта, чалавек уступае ў недарэчную канфрантацыю з зямной стыхіяй.

Праметэй і Эпіметэй (Францыя, 2018)

Фільм адкрываецца знікненнем чалавечай фігуры ў балеце ценяў і чорных кадраў паміж секвенцыямі.